Dit weekend de laaste Harry Potter gelezen. Sinds de ‘Goblet of Fire’ zijn het stevige pillen waar ik wel een week of zo mee bezig ben maar deze ‘Harry Potter and the Deathly Hallows’ had ik in twee dagen uit. Het verhaal loopt in ieder geval als een trein. In het eerste hoofstuk wordt er al een leraar van Zweinstein vermoord en twee hoofdstukken later legt de eerste hoofdpersoon het loodje en heeft vecht Harry het uit met Voldemort. De langzame opbouw van het plot van voorgaande boeken lijkt hier overboord te zijn gezet.
Lijkt, want na het heftige begin ontvouwd zich toch weer een langzaam ontwikkelend plot met raadsels die opgelost moeten worden. En aan het eind hebben we dan de grote finale Harry tegen Voldemort. Het verschil met voorgaande delen is dat Harry nu niet meer op Zweinstein zit. Geen lessen, geen leraren, geen zwerkbal, geen Griffendor tegen Zwadderich. Niets van dat normale en alledaagse. De ‘Deathly Hallows’ beperkt zich tot de kern van de zaak: Harry, Voldemort en Perkamentus.
Perkamentus? Jazeker, de grote openbaring van dit boek is de geschiedenis van Perkamentus. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat in het vijfde deel ‘The Order of the Phoenix’ Harry’s rol in het verhaal wel duidelijk is geworden met de ‘ontdekking’ van de profetie van Zwamdrift en alles wat Perkamentus Harry aan het eind verteld. Daarna komen we in ‘The Half Blood Prince’ te weten wie Voldemort is en waar hij vandaan komt. En nu in dit laatste deel is het de beurt aan Perkamentus. We komen heel veel van hem te weten en hij blijkt een nog veel belangrijkere rol in het verhaal te spelen dan we al wisten. Hij is de Gandalf van dit verhaal. Niet alleen in de zin van ‘de oude grijze vent met baard die dood moet omdat anders de held zijn heroïsche ding niet kan doen’ zoals JK Rowling beide grijsaards genoemd heeft, maar ook in de zin van ‘de drijvende kracht achter het verzet tegen het kwaad van Sauron’. Zo belangrijk is hij. Maar anders dan Gandalf blijkt Perkamentus een heel gewoon mens te zijn. Zijn dood blijkt hij zelfs aan zichzelf te danken te hebben. Hij had beter moeten weten maar wilde zo graag…
De focus op de kern van de zaak geeft de ‘Deathly Hallows’ zijn vaart. Dat plus het feit dat er nogal wat bekenden sterven natuurlijk. Zoiets wil natuurlijk de attentiewaarde van een verhaal ook wel doen stijgen. Goed boek? Jazeker. Beste boek van de serie? Als je niet zonder de Zweinstein lichtheid kunt: waarschijnlijk niet. Maar eigenlijk is dit natuurlijk een domme vraag. Het slotaccoord van een symfonie hoeft niet briljant te zijn. Hij moet slechts afronden.
En dat doet de ‘Deathly Hallows’. Veel zag je aankomen.Voldemort gaat dood, net als Bellatrix. Had iemand het anders verwacht? Andere dingen lagen juist niet voor de hand. Het Perkamentus-Grindelwald verhaal bivoorbeeld. Ik had niet verwacht dat het verder zou komen dan een tekst op een verzamelplaatje in het allereerste deel. Er zijn dingen die we nog steeds niet weten. Wie slaagt er op gevorderde leeftijd nog in om te toveren? Ik heb het niet gelezen. Wie zal het missen?
Maar er zijn antwoorden gekomen op de grote open vragen. Of eigenlijk, wat mij betreft, op de enige twee grote open vragen: is Sneep goed of slecht en waarom glimlachte Perkamentus toen hij hoorde van de terugkeer van Voldemort. Ik heb het boek voldaan dicht geslagen.
Einde
